مدرسه علمیه حضرت زینب سلام الله علیها آران وبیدگل

يا حسين (ع) پدر و مادرم (عزيزترين عزيزانم) به فدايت

زيارت عاشوراي معروفه سه شنبه هفتم حرم الحرام سال 61 هجري قمري 1.در روز هفتم محرم عبيد اللّه‏ بن زياد ضمن

نامه‏اي به عمر بن سعد از وي خواست تا با سپاهيان خود بين امام حسين و ياران، و آب فرات فاصله ايجاد كرده و اجازه

نوشيدن آب به آنها ندهد. ( انساب الاشراف، ج3، ص180.) عمر بن سعد نيز بدون فاصله “عمرو بن حجاج” را با 500

سوار در كنار شريعه فرات مستقر كرد و مانع دسترسي امام حسين عليه‏السلام و يارانش به آب شدند. 2. در اين روز مردي

به نام “عبداللّه‏ بن حصين ازدي” ـ كه از قبيله “بجيله” بود ـ فرياد برآورد: اي حسين! اين آب را ديگر بسان رنگ آسماني

نخواهي ديد! به خدا سوگند كه قطره‏اي از آن را نخواهي آشاميد، تا از عطش جان دهي! امام عليه‏السلام فرمودند: خدايا! او

را از تشنگي بكش و هرگز او را مشمول رحمت خود قرار نده. حميد بن مسلم مي‏گويد: به خدا سوگند كه پس از اين گفتگو

به ديدار او رفتم در حالي كه بيمار بود، قسم به آن خدايي كه جز او پروردگاري نيست، ديدم كه عبداللّه‏ بن حصين آنقدر آب

مي‏آشاميد تا شكمش بالا مي‏آمد و آن را بالا مي‏آورد و باز فرياد مي‏زد: العطش! باز آب مي‏خورد، ولي سيراب نمي‏شد.

چنين بود تا به هلاكت رسيد. ( ارشاد شيخ مفيد، ج2، ص86.)

التماس دعا