با کاروان حسین .روز ششم
اى ابا عبد الله الحسين من به درگاه خدا تقرب مى جويم
و به درگاه رسولش و بحضرت امير المؤمنين و حضرت فاطمه و حضرت حسن و به حضرت تو قرب مى طلبم بواسطه محبت و دوستى تو
دوشنبه ششم محرم الحرام سال 61 هجري قمري 1. در اين روز عبيداللّه بن زياد نامهاي براي عمر بن سعد فرستاد كه:
من از نظر نيروي نظامي اعم از سواره و پياده تو را تجهيز كردهام. توجه داشته باش كه هر روز و هر شب گزارش كار تو
را براي من ميفرستند. 2. در اين روز “حبيب بن مظاهر اسدي” به امام حسين عليهالسلام عرض كرد: يابن رسول اللّه! در
اين نزديكي طائفهاي از بني اسد سكونت دارند كه اگر اجازه دهي من به نزد آنها بروم و آنها را به سوي شما دعوت نمايم.
امام عليهالسلام اجازه دادند و حبيب بن مظاهر شبانگاه بيرون آمد و نزد آنها رفت و به آنان گفت: بهترين ارمغان را برايتان
آوردهام، شما را به ياري پسر رسول خدا دعوت ميكنم، او ياراني دارد كه هر يك از آنها بهتر از هزار مرد جنگي است و
هرگز او را تنها نخواهند گذاشت و به دشمن تسليم نخواهند نمود. عمر بن سعد او را با لشكري انبوه محاصره كرده است،
چون شما قوم و عشيره من هستيد، شما را به اين راه خير دعوت مينمايم… . در اين هنگام مردي از بنياسد كه او را
“عبداللّه بن بشير” ميناميدند برخاست و گفت: من اولين كسي هستم كه اين دعوت را اجابت ميكنم و سپس رجزي حماسي
خواند: قَدْ عَلِمَ الْقَومُ اِذ تَواكلوُا وَاَحْجَمَ الْفُرْسانُ تَثاقَلُوا اَنِّي شجاعٌ بَطَلٌ مُقاتِلٌ كَاَنَّنِي لَيثُ عَرِينٍ باسِلٌ “حقيقتا اين گروه آگاهند ـ
در هنگامي كه آماده پيكار شوند و هنگامي كه سواران از سنگيني و شدت امر بهراسند، ـ كه من [رزمندهاي] شجاع، دلاور
و جنگاورم، گويا همانند شير بيشهام.” سپس مردان قبيله كه تعدادشان به 90 نفر ميرسيد برخاستند و براي ياري امام
حسين عليهالسلام حركت كردند. در اين ميان مردي مخفيانه عمر بن سعد را آگاه كرد و او مردي بنام “ازْرَق” را با
400 سوار به سويشان فرستاد. آنان در ميان راه با يكديگر درگير شدند، در حالي كه فاصله چنداني با امام حسين
عليهالسلام نداشتند. هنگامي كه ياران بنياسد دانستند تاب مقاومت ندارند، در تاريكي شب پراكنده شدند و به قبيله خود
بازگشتند و شبانه از محل خود كوچ كردند كه مبادا عمر بن سعد بر آنان بتازد. حبيب بن مظاهر به خدمت امام عليهالسلام
آمد و جريان را بازگو كرد. امام عليهالسلام فرمودند: “لاحَوْلَ وَلا قُوَّةَ اِلاّ بِاللّهِ” (بحارالانوار، ج44، ص386.)