مدرسه علمیه حضرت زینب سلام الله علیها آران وبیدگل

گویند توبه ی واقعی آن است که دیگر گناه تکرار نشود که اگرگناهی کرده و دوباره تکرارکنیم در حالی که از گناه قبلی پشیمان نشده باشیم و توبه نکرده باشیم این همان اصرار برگناه است و در این صورت دیگر گناه ،گناه صغیره نخواهد بود (1)همان طور که ابی عبدالله الحسین ع فرموده اند؛اگر اصرار برگناهی باشد ،دیگر آن گناه صغیره نخواهد بود(2)
قرآن مجید می‌فرماید :
«یا ایها الّذین آمنوا توبوا الی اللّه توبه نصوحاً عسی ربّکم أن یکفّر عنکم سیئاتکم و یدخلکم جنات ٍتجری من تحتها الانهار؛ (3)
ای کسانی که ایمان آورده اید! توبه کنید، توبه خالصی . امید است با این کار پروردگارتان گناهان تان را ببخشد و شما را در باغ هایی از بهشت که نهرها از زیر درختانش جاری است، وارد کند».
توبۀ نصوح، همان توبۀ واقعی است و دارای چهار شرط است: پشیمانی قلبی، استغفار زبانی، ترک گناه و تصمیم بر انجام ندادن در آینده .(4)

1-دکتر سید محمد بنی هاشمی ،شب های بی قراری ص16

2-مستدرک الوسایل ج11ص 229   

3- تحریم (66) آیه  8  

4-ناصر مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج 24، ص 290. دارالکتب الاسلامیه، تهران، 1374ش  

در کتاب مصابیح القلوب سبزوارى است که چون آیۀ تحریم خمر فرود آمد، منادى رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله ندا داد: کسى نباید خمر خورد.

روزى اتفاق افتاد که رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله به کوچه‌اى مرور مى‌فرمود و مرد مسلمانى که شیشه شراب به دست داشت، وارد آن کوچه

شد. چون رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله را دید که مى‌آید، سخت ترسید، گفت: خدایا توبه کردم که دیگر خمر نخورم، مرا رسوا نکن. چون نزدیک

به آن حضرت شد، فرمود: در این شیشه چیست؟ گفت: سرکه است. آن حضرت دست پیش داشت فرمود: قدرى در دست من بریز. پس ریخت، دید

سرکه است. آن مرد

گریست و گفت: یا رسول اللّه، قسم به خدا که سرکه نبود بلکه خمر بود ولى توبه کردم و از خدا خواستم که مرا رسوا نکند، چنین شد. آن حضرت

فرمود: چنین است هرکه توبه کند، خداوند سیئات او را به حسنات مبدل مى‌فرماید «فَأُوْلٰئِکَ یُبَدِّلُ اَللّٰهُ سَیِّئٰاتِهِمْ حَسَنٰاتٍ»

بی وفا نگار من می کند به کار من        

                      خنده های زیر لب عشوه های پنهانی

ما سیه گلیمان را جز بلا نمیشاید                   

                    بردل بهایی نه هر بلا که بتوانی

حسادت به صورت خطورهای ذهنی هنگام دیدن و برخورد با نعمتی که کسی دارد،در نفس انسان ایجاد میشود که در این مرحله ، هنوز به صورت صفت مذموم نمی باشد ؛ بلکه اگر به این وسوسه ذهنی توجه و اعتنا کند تا به صورت فکر تبدیل شود(که شیطان نیز آن را تقویت می کند )صفت مذموم میشود .
این وسوسه ی ذهنی اولا :به جهت غفلت از مرتبه وجودی خویش به ذهن می رسد که اونیز توان داشتن آن نعمت را دارد،ثانیا :از ضعف ایمان او به خداوند یا بی ایمانی اش به او سرچشمه می گیرد.

منبع:شرح حدیث عنوان بصری:ص110

منظور از «توكل» اين است كه در برابر عظمت مشكلات، انسان احساس حقارت و ضعف نكند، بلكه با

اتكاى بر قدرت بى‏پايان خداوند، خود را پيروز و فاتح بداند، و به اين ترتيب توكل اميد آفرين، نيروبخش و

تقويت كننده، و سبب فزونى پايدارى و مقاومت است.

برگزيده تفسير نمونه / ج‏2 / 500 / [سوره إبراهيم(14): آيه 12] ….. ص : 500