مدرسه علمیه حضرت زینب سلام الله علیها آران وبیدگل

منزل قصر بني مقاتل چهارشنبه اول محرم الحرام سال 61 هجري قمري

امام حسين (ع) در اين منزل خيمه ي عبيدالله بن حر جعفي را ديدند. حجاج بن مسروق و زيد بن معقل هم همراه امام بودند. امام، حجاج بن

مسروق را فرستاد و از عبيدالله بن حر جعفي خواست كه به او بپيوندد، اما او عذر آورد و تنها گفت: حاضرم اسبم را بدهم. امام هم فرمود

كه نيازي به اسب تو نداريم و وي اينگونه از فيض شهادت محروم شد. و گفته اند: امام ، خود به داخل خيمه ي او رفته و طلب ياري و كمك

كردند كه عبيدالله گفت: بخدا سوگند مي دانم كه هر كسي از تو پيروي كند سعادتمند خواهد بود، ولي نصرت من تو را از قتال با دشمن

بازنمي دارد و در كوفه ياوري نداريد و نفس من راضي به مرگم نيست! ولي اسبم را كه ملحفه نام دارد و از بهترين اسبهاست، به تو مي

دهم. امام در پاسخ فرمودند: “حال كه خود ما را ياري نمي كني، ما نيازي به اسب تو نداريم، ولي تو را نصيحتي مي كنم: اگر مي تواني به

جايي برو كه فرياد ما را نشنوي و مقاتله ي ما را نظاره گر نباشي. سوگند بخدا اگر كسي بانگ ما را بشنود و ما را ياري نكند، خدا او را با

صورت در آتش مي افكند” [1] . اواخر شب امام دستور دادند از قصر بني مقاتل آب برداشته و كوچ كنند. پس از ساعتي كه حركت كردند،

امام در حال سواره بخواب رفتند و بعد از بيدار شدن فرمودند: “انا لله و انا اليه راجعون و الحمد لله رب العالمين". و دو سه مرتبه اين

جملات را تكرار نمودند. علي اكبر (ع) روي به پدر نمود و فرمود: “اي پدر! جانم به فداي تو. خدا را حمد كردي و آيه ي استرجاع

خواندي، علت چيست؟” امام حسين عليه السلام فرمودند: “پسرم! در خواب ديدم كه شخصي سوار بر اسب بود و مي گفت اين قوم سير مي

كنند و اجل هم بسوي آنان در حركت است. دانستم كه خبر مرگ ماست كه به ما داده شده است". علي اكبر (ع) فرمود: “اي پدر! خداوند

بدي را از تو دور گرداند؛ آيا ما بر حق نيستيم؟” امام فرمودند: “ما بر حقيم". علي اكبر (ع) فرمود: پس ما را باكي از مرگ نيست كه

بميريم و بر حق باشيم” [2].

منابع: [1] مقتل الحسين مقرم، ص 189. [2] تاريخ طبري ج 6، ص 217. ————– التماس دعا